Maulana Abdul Haq Vidyarthi (1888 – 1977), die de titel ‘vidyarthi’ droeg vanwege zijn uitgebreide kennis van de hindoeïstische veda’s, was een kenner van de grote religies van de wereld en hun talen, en was een missionaris van de Islam van de Lahore Ahmadiyya Beweging. Het milieu van interreligieuze discussie dat in zijn jonge dagen heerste op het Indiase subcontinent, maakte een sterke indruk op hem en wekte zijn interesse. Dit was een van de redenen waarom hij in 1907 bij de stichter, Hazrat Mirza Ghulam Ahmad persoonlijk, toetrad tot de Ahmadiyya Beweging omdat deze beweging een brede, universele kijk op andere religies had, en deze allemaal beschouwden als oorspronkelijke openbaringen, iets wat voor het eerst door de Islam bekend was gemaakt.
In 1914, toen de Ahmadiyya Anjuman Isha’at Islam in Lahore werd gevestigd door Maulana Muhammad Ali en zijn medestanders, werd Maulana Abdul Haq Vidyarthi lid van deze islamitische missionaire organisatie, waarvoor hij de rest van zijn leven werkte als missionaris, journalist, spreker, schrijver en geleerde. Als eerste bekwaamde hij zich in de hindoegeschriften en bestudeerde de Sanskriet-taal. Later studeerde hij Hebreeuws en andere oude talen van geschriften op de wereld. Zijn doel was tweeledig: (1) beter toegerust zijn om de storm van kritiek en de lage aantijgingen tegen de Islam en tegen de profeet Mohammed door de hindoeïstische Arya Samaj-groepering en christelijke zendelingen te weerleggen; (2) profetieën aan het licht brengen over de komst van de heilige profeet Mohammed, die volgens de Islam te vinden zijn in vroegere geopenbaarde geschriften.
Na de oprichting van de staat Pakistan en de beëindiging van het multireligieuze milieu, reisde de Maulana in de jaren vijftig op uitnodiging van de lokale moslimgemeenschappen door Trinidad, Guyana, Suriname en de Fiji-eilanden. Hij gaf lezingen aan grote multireligieuze groepen, en verwierf zo ook in die landen roem en bekendheid door zijn kennis en nobele karakter. Hij bracht ook tijd door in de VS gedurende de jaren 1959 – 1962, waar hij verder materiaal verzamelde uit naslagwerken in bibliotheken van het soort dat in dit boek wordt gepresenteerd.
Hij schreef Muhammad in World Scriptures oorspronkelijk in het Oerdoe als Mithaq-un-nabiyyin, gepubliceerd in 1936. Hij liet het toen vertalen in het Engels en het verscheen onder deze titel in 1940. Later publiceerde hij een tweede deel in het Oerdoe. Hij breidde de Engelse versie vervolgens aanzienlijk uit, waarna deze tussen 1966 en 1975 in drie delen werd gepubliceerd. Dit boek, Allah – De Unieke Naam van God, is daarvoor ontleend, zoals in het Voorwoord wordt uitgelegd.
Maulana Abdul Haq Vidyarthi was bekend en werd gerespecteerd, niet alleen als een persoon van de hoogste kennis en geleerdheid, maar ook als een persoon die volkomen vroom en rechtschapen was, iemand met grote spirituele ervaringen. Met zijn nederige en bescheiden karakter, en bekend om zijn goede humor, diende Maulana Vidyarthi meer dan zestig jaar de zaak van de Islam via zijn pen, woorden en persoonlijk voorbeeld op een unieke en zeldzame manier die zijn eigen plaats zal innemen in de godsdienstgeschiedenis.